Krajem oktobra 1918. u Sremu su se ponovo pojavili komiti. Za njima je došla vojska. Prvi oficir koji je kročio na područje Sremske Mitrovice bio je Stanislav Krakov i bilo je to na području Jarka kada je kao prethodnica sa grupom komita ispitivao položaje propale carske soldačije. Kasnije je došao Miloš Masalović koji je jedno vreme bio komandant Grada. Za njima na konju u Sremsku Mitrovicu, šestog novembra ušao je Pukovnik i potonji Brigadni general, Ljubomir Maksimović. Vojnici koji su oslobodili Mitrovicu, bili su borci Petog pešadijskog puka „Kralja Milana“ iz sastava Drinske divizije.
Ko je bio Ljubomir Maksimović?
Pešadijski brigadni đeneral u penziji i rezervi Ljubomir Maksimović rođen je 21. marta 1879. godine u Loznici. Sa šest razreda gimnazije stupio je u Vojnu Akademiju u Beogradu, te je 1899. godine proizveden za potporučnika. Osam godina docnije proizveden je u čin kapetana Druge klase, a 1913. godine u čin majora. Po oslobođenju 1921. godine u čin pukovnika a 1927. za pešadijskog brigadnog đenerala.
Kao vodnik nastupio je 1899. godine u šestom pešadijskom puku ta menjao čete, a od 1903. postaje vodnik i komandir čete pešadije Kraljeve Garde. Od mobilizacije 1914. godine do kraja rata bio je komandant bataljona. On ih je nekoliko promenio. Za vrme rata pored redovne dužnosti bio je komandant Ljuboviđskog odreda 1915. godine.
General Maksimović ušao je u Rijeku 15. novembra 1918. godine, sa svojim bataljonom došavši sa Solunskog fronta pre savezničkih trupa. Još ranije, t.j. šestog novembra prešao je preko Save u Sremsku Mitrovicu i Rumu kao prvi koji je doneo slobodu u Srem.
Posle rata u 1920. godini kao pomoćnik komandanta 18. pešadijskog puka učestvovao je u ugušivanju Albanske pobune kao komantant Kaptinske posade. Zatim postaje komandant osmog pa 18. puka te puka Kraljeve Garde. Godine 1927. postaje pomoćnik komandanta Kraljeve Garde i zastupao ga je do 1934. godine. Bio je predsednik ispitne komisije za kapetanski čin Druge klase. Penzionisan je po svojoj molbi 1939. godine.
U raznim bojevima ranjavan je nekoliko puta.
Ovaj heroj sa Kajmačalana nosio je preko dvadeset odlikovanja, a među njima: Karađorđevu zvezdu Trećeg i Četvrtog stepena, Jugoslovensku krunu Drugog i Trećeg stepena, Svetog Savu, Belog Orla sa mačevima o Drugog do petog stepena, Albansku spomenicu, Panamsku medalju „Solidarnsoti“, Rumunsku zvezdu. Čehoslovačkog Belog Lava itd.
Đeneral Maksimović u nekoliko je navrata posetio Sremsku Mitrovicu, a poslednji put 1940, kada je, prilikom novembarske proslave oslobođenja grada u Velikom ratu proglašen za počasnog građanina Sremske Mitrovice, ali i Divša, Kuzmina, Ležimira i drugih mesta.
Tom prilikom, Đeneral Maksimović održao je i vatreni govor posvećen mitrovačkoj jugoslovenskoj omladini u kojem je između ostalog rekao: Poruku mladim Mitrovčanima ostavio je i general Maksimović koji je, sećajući se na dane pobede i ulaska srpske vojske u Srem, između ostalog rekao: „Stara generacija nije smatrala da treba da živi na lovorikama svojih predaka. Ona je ozbiljno shvatila svoju dužnost te je predano radila na svima poljima žrtvujući se za opšte dobro naroda. Ona je dala dokaza o visoko shvaćenoj dužnosti, idealima, o njezinom heroizmu. Ginula je, more krvi prolila za oslobođenje i ujedinjenje braće i uspela je.
Mlada generacijo! Na vama leži budućnost Otadžbine. Zato uzmite od stare generacije sve ono što je plemenito, herojsko, časno i pošteno i starajte se da budete bolji od stare generacije, jer od vas samih zavisi kako će vam biti u budućnosti.
Zato razvijajte visok moral. Usavršavajte se naučno i jačajte fizički i ulivajte u dušu onu uzvišenu ljubav prema roditeljima, Kralju i Otadžbini, pred kojom sve pada u prah.
Odbacite sve sitne zađevice, pakosti i neslaganja, gledajte se kao braća i vaš ideal neka bude ponos i gordost što ste sinovi jednog herojskog naroda koji je i svoje tragedije opevao, te na tome vaspitavao potomke, koji su radili i stvarili i koji su se borili, padali, ustajali, ginuli i svoju krv prolivali za slobodu.
Zbijajte se u redove, ruku pod ruku, čeličnih mišica, uzdignute glave sa herojskim srcem u grudima obrazujte granitnu stenu na kojoj će biti presto našeg mladog i ljubljenog Kralja Petra Drugog. Orkužite ga ljubavlju i doviknite svakome koji se digne da darne u našu jedinstvenu Otadžbinu. Stoj!
O tu stenu ima da se razbiju sve navale neprijatelja naše lepe, jedinstvene otadžbine Jugoslavije.“
Đeneral Ljubomir Maksimović, preminuo je drugog aprila 1950.
Autor: Stevo Lapčević
