Jedini lični predmet za koga pouzdano znamo da nam je ostao od Svetog Save je ovo arhiepiskopsko žezlo (štap), koji se čuva u riznici zadužbini srpskog kralja Vladislava, manastiru Mileševo kod Prijepolja.
Ovo žezlo je Sveti Sava dobio 1219. godine u Jerusalimskoj patrijaršiji, kao simbol dostojanstva pravoslavnog arhijereja, nakon što je od Carigradskog patrijarha Manojla I Sarantena dobio tomos o autokefalnosti Srpske pravoslavne crkve i bio hirotonisan za prvog srpskog arhiepiskopa.
Pošto je Sveti Sava 1236. godine preminuo u bugarskoj prestonici Trnovu, njegov sinovac srpski kralj Stefan Vladislav je dogovorio da Savine mošti prenesu u manastir Mileševo, svoju zadužbinu.
Žezlo se nalazilo u manastiru do 1594. godine, kada su po naredbi Kodže Sinan-paše mošti Svetog Save odnete iz Mileševe i spaljene u Beogradu, u cilju gušenja Velikog banatskog svetosavskog ustanka 1594. godine koji je do temelja uzdrmao Osmansku imperiju.
U vreme tih događaja, monasi iz manastira Svete Trojice u Pljevljima su iz manastira Mileševe odneli kivot u kojem su čuvane mošti, ruku Svetog Save koja je ostala sačuvana, kao i njegovo žezlo. Žezlo je kasnije vraćeno u manastir Mileševu, gde se i danas čuva.
Žezlo je napravljeno od pozlaćenog srebra. Visine je 143 centimetara i optočeno je poludragim kamenjem, a u glavi žezla se nalazi gorski kristal.
Tokom 17. veka, mileševski monasi Longin i Visarion su izvršili prepravke na žezlu, zamenivši stari okov žezla potpuno novim, na koji su gravirali pesme posvećene Svetom Savi i tropar Vaznesenju Gospodnjem.
Prema rečima dr Andreja Vujnovića, muzejskog savetnika Istorijskog muzeja Srbije, glava žezla je najverovatnije autentična, odnosno nije promenjena od vremena Svetog Save.
