Reka Begej je glavna pritoka Tise u Srbiji. Ona se kod Titela uliva u nju, dok samo desetak kilometara nizvodno, Tisa se uliva u Dunav.
Begej izvire u Rumuniji, dug je 284 km, a krajem 19. i početkom 20. veka je kanalisan tako što je pomoću dva kanala uzvodno od Temišvara spojen sa Tamišom, pa su im dotoci postali međusobno zavisni.
Begej ima tri osnovna karakteristična dela: prirodno korito od ušća do Kleka, iskopan i regulisan deo od Kleka do spoja sa Tamišom i najuzvodniji neuređeni deo.
Dužina plovnog Begeja iznosi 114 km, dopire do Temišvara, a njegova dužina kroz Srbiju iznosi 75,4 km na levoj i 77,2 km na desnoj obali gde je i presečen državnom granicom.
Begej kao gradska reka
Samo naselje Bečkerek (Zrenjanin) nastalo je oko jednog od begejskih meandara. Varoš se kasnije, prokopavanjem kanala, razvijala na dva ostrva i tri poluostrva. Tok reke kroz grad neprestano je menjan – delom je to činila priroda, ali u još većoj meri su to bili ljudi koji su ovde obitavali.
Stanovništvo se vekovima snabdevalo begejskom vodom, koju su po gradu raznosili vodonosci – sakadžije. Melioracionim radovima, koje je sredinom XVIII veka sproveo grof Florimund Mersi, guverner Banata, isušene su ogromne močvarne površine, a zemljište privedeno poljoprivrednoj nameni. Ubrzo po regulisanju Begeja, uspostavljen je stalni vodeni saobraćaj i tada rekom krstare parobrodi, a šlepovi transportuju materijal za ovdašnju privredu. Na reci su još u XVI veku postojala dva drvena mosta, a danas ih je deset.
Osim rečnog saobraćaja, Begej donosi žiteljima i druge pogodnosti – podižu se kupališta i objekti za sportove na vodi, riblje pijace, šetališta duž njegovih obala, restorani na vodi….
