Sveti Nikola, episkop Mire iz četvrtog veka, još za života smatran je svetiteljem i čudotvorcem i prizivan je u pomoć prilikom bolesti ili nesreća, a odazivao se i pomagao svima.
Slavi se kao zaštitnik dece, studenata, mornara, putnika, trgovaca i strelaca, a najčuveniji je po svojim POKLONIMA sirotinji.
Ubacio je kroz prozor vreću sa zlatnicima kao miraz trima osiromašenim kćerkama pobožnog hrišćanina, da ne bi postale robinje i prostitutke.
U mnogim hrišćanskim zemljama obeležava se kao dečji praznik, a deca tada dobijaju poklone, ukoliko su bila poslušna.
Međutim, pod uticajem novog načina praznovanja oličenog u Deda Mrazu i praznik Svetog Nikole doživeo je komercijalizaciju koja se ogleda u masovnoj i neprimerenoj kupovini poklona za decu, porodicu, prijatelje i kolege.
Za razliku od zapadnog sveta, koji je uglavnom prihvatio Deda Mraza, stvorenog na priči o Svetom Nikoli, pravoslavni deo Hrišćanstva proslavlja Svetog Nikolu kao jednog od najvećih svetaca, kao simbol darežljivosti i tajnog milosrđa.
Dok je na pravoslavnim ikonama prikazan kao visok čovek u prepoznatljivom crvenom plaštu, sa episkopskom mitrom na glavi i štapom u ruci, kako daruje decu poklonima iz džaka, zapadno potrošačko društvo je to malo „začinilo“: ubačeni su irvasi koji vuku saonice kojima „Santa Klaus“ obilazi svet tokom Badnje večeri.“
Nikoljdan je kod Srba slava sa najvećim brojem svečara, a preko šesto srpskih crkava nosi njegovo ime. Sveti Nikola je takođe i zaštitnik Srbije, Crne Gore, Makedonije, Rusije i Grčke.
Da Sveti Nikola nije slučajno prognan i zamenjen Ded Mrazom pokazuje način na koji se sa ovim svecem obračunalo zapadno potrošačko društvo. Sve što prati praznovanje Svetog Nikole predstavlja smetnju, kao što sve što je ugrađeno u lik Deda Mraza predstavlja podsticaj potrošačkom načinu života.
