Od ponovnog doseljenja Stanka Sremca u Vašicu 1730. godine u ovoj porodici nije bilo deoba sve do 1887. godine. Tu ne računam preseljenje šumara Nenada Sremca sa porodicom u Ogar zbog posla. Tokom 1836. godine zadruga Sremac je imala jedan od najvećih poseda u selu – 50 jutara i 26 kvadratnih hvati, ali je imala i najveći broj ukućana – 33. Tokom 1874. godine okućnica zadruge je iznosila 1 j. i 222 kv. hv., a pored toga su imali i 100 j. i 538 kv. hv. obradive zemlje što je bio najveći posed u selu. Deset godine kasnije, povodom sastavljanja nove gruntovnice 1883. godine, popisan je Sremčev posed od 102 j. i 1407 kv. hv. To je period kada je konačno odrađeno i administrativno sprovedeno razvojačenje sremske Granice. Nove društvene okolnosti, novi zakoni, nove mogućnosti…. i svi su odjednom poželeli da budu gazde sami sebi i da, umesto zadružnog odlučivanja ipak sami odlučuju o svojoj sudbini. Razumljivo, donekle.
Tokom 1887. godine započinje dugogodišnji proces deobe Sremčeve matične zadruge – temelja (kućni broj 26).
Prva deoba je pokrenuta te godine kupovinom nove kuće sa dvorištem. U pitanju je kuća u današnjoj Lenjinovoj ulici, lokalni naziv Ćaje (desna strana posmatrano od centra). Iste godine je odrađena tzv. tajna deoba, koja je pravno-formalno sprovedena tek 1892. godine. U pitanju je bila deoba loze Ljubomira Sremca koju su pored njega činili njegova supruga Đurđija rođ. Đačanin i deca Mileva, Božica Bojana, Ljubiša i Milica Mila. Razlog što se ova grana prva odvojila je udaljeno srodstvo sa lozom starešine zadruge, a ono datira iz druge polovine 18. veka! Ova loza, odnosno njihova nova zadruga sa šest članova dobila je ukupno 11 jutara i 1452 kv. hv. sa uračunatom kućom sa okućnicom.
Godinu dana nakon kupovine nove kuće za podeljenu lozu Ljubomira Sremca, 1888, matična zadruga 26 kupuje polovinu praznog placa za sledeću podeljenu lozu. To je bilo za deobu loze Živana Sremca izvršenu 1892. godine. Ova loza je na novokupljenom placu sagradila novu kuću. U pitanju je plac u današnjoj Lenjinovoj ulici, lokalni naziv Ćaje (leva strana posmatrano od centra). Ovu lozu su činili starešina Živan Sremac, njegova supruga Ljubica rođ. Savić, njegov prvi sin Radivoj i Radivojeva supruga Eva rođ. Petaković i sin Dušan, Radivojev drugi sin Milivoj i njegova supruga Jelena rođ. Danilović, i Radivojeva ćerka Draginja i najmlađi sin Ilija. Loza Živana Sremca, odnosno njihova nova zadruga sa devet članova dobila je ukupno 15 jutara i 769 kv. hv. sa uračunatom okućnicom.
Narednom deobom iz 1897. godine sa temelja je izašla loza Miloša Sremca, koju su činili Miloš, njegova supruga Marija rođ. Milekić i njihove ćerke Jelena i Kristina. Zadruga se iselila u novu kuću u današnjoj ulici Vuka Karadžića, lokalni naziv Šokački šor (leva strana posmatrano od centra). Sa ćerkama Miloša Sremca ova loza Sremaca je ugašena, ali je prezime na njihovom temelju nastavljeno i danas adopcijom drugog Marijinog muža Živana Baćanova koji je preuzeo prezime njenog prvog supruga.
Sledećom deobom iz 1901. godine odvojila se loza Bogdana Sremca. Ovoj lozi su pripadali Bogdan prozvan Sreta Sremac, njegova supruga Vasilija rođ. Mihajlović, njihove ćerke Leposava, Vidosava i Omerka i sin Stanko. Zadruga se uselila u novu kuću u današnjoj Lenjinovoj ulici, lokalni naziv Ćaje (leva strana posmatrano od centra).
Nakon ovih deoba, tačnije 1901. godine, matičnoj zadruzi Sremac kućni broj 26, ostalo je ukupno 68 jutara poseda.
Konačna deoba zadruge Sremac koja je postojala na kućnom broju 26 pravno je izvršena krajem 1901. godine. Tada su se odvojile dve loze porodice: zadruga Radovana Sremca i zadruga Aleksije Sremac. Loza udovice Aleksije Sremac se odmah odvojila u kuću na suprotnoj strani ulice. Nju su činili potomci tada pokojnog Lazara Sremca, odnosno njegova udovica Aleksandra Aleksija rođ. Damjanović, njihov sin Manojlo i Manojlova supruga Dmitra rođ. Skakavac. Ova zadruga je dobila nekretnine ukupne površine 8 jutara.
Zadrugu loze Radovana Sremca su pored njega činili i njegova supruga Gospava rođ. Stojković, njihov stariji sin Negovan sa suprugom Drenom, i Radovanova ćerka Slavna i mlađi sin Vladimir, zatim porodica Radovanovog strica, tačnije brata od strica Radovanovog oca Đorđeta, pokojnog Velimira Sremca i to Velimirove ćerke iz braka sa Milevom rođ. Šarčević: Kovinka, Danica, Divna, Sata i Bosiljka. Zadruga Radovana Sremca je u deobi dobila nekretnine ukupne površine 26 j. i 443 kv. hv. Tokom 1909. godine od zadruge Radovana Sremca podeljena je loza Sremac koju su činile ćerke pokojnog Velimira Sremca i Mileve preudate Stojković: Kovinka, Danica, Divna i Bosiljka. Ovoj lozi su pripale nekretnine ukupne površine 12 j. 53 kv. hv.
Na temelju matične zadruge kućni broj 26 ostala je loza Angeline Sremac rođ. Popović, udovice pokojnog Jovana, koju su pored nje činili i njihov stariji sin Dragojlo sa suprugom Milevom rođ. Karastanković i sinom Mirkom, zatim Jovanov i Angelinin mlađi sin Spasoje sa suprugom Drenkom rođ. Savić i ćerkom Angelinom. Iako je deoba pravno-formalno izvršena te 1901. godine loza Radovana Sremca nije u stvarnosti podeljena sve do 1912. godine. Tada je deoba zadruge prvi put izvršena podelom velikog placa na dva dela. Odvojena loza Radovana Sremca je dobila južnu polovinu placa a na severnoj polovini placa gde se nalazila stara kuća – temelj ostala je loza tada pokojnog Jovana Sremca. Te 1912. godine srušena je velika kuća – temelj i od njenog materijala su sagrađene dve kuće na svakoj polovini placa.
Kroz proces deoba koji je u slučaju zadruge Sremac kućni broj 26 trajao tačno petnaest godina, od te jedne zadruge nastalo je devet novih zadruga / kuća. Taj broj kuća se održao do 1929. godine kada su pravno-formalno sprovedene nove deobe. Posed je usitnjen, podeljen na osnovu broja članova podeljenih zadruga. Tih novonastalih devet kućnih zadruga ukupno su imale manje poseda od prvobitne matične zadruge iz 1883. godine. Ova situacija na najbolji način prikazuje pad jačine ekonomske moći seljaka kao rezultat brojnih deoba zadruga. Dolazi se do zaključka da ne samo da ni jedna novonastala zadruga nije bila u mogućnosti da nabavi novu zemlju nego su još i otuđili određeni deo.
Zadruge koje su izlazile sa temelja zadruge Sremac kućni broj 26, dobijale su u proseku 2 jutra i 358 kv. hv. poseda po jednom članu svoje zadruge bez obzira na pol i uzrast.
Prateći hronologiju deoba zadruge Sremac i rodoslov porodice, dolazi se do zaključka da je uvek loza starijeg sina izlazila iz kuće dok su mlađe grane ostajale na temelju.
Poslednja deoba pre Drugog svetskog rata kod Sremčevih zadruga odigrala se 1935. godine. Te godine se podelila zadruga tada pokojnog Radovana Rade Sremca, odnosno podelili su se njegovi sinovi, stariji Negovan i mlađi Vladimir. Ova deoba je izvršena podelom postojeće okućnice čime je prvobitna okućnica matične zadruge broj 26 bila podeljena na tri dela. I danas postoje te tri Sremčeve kuće na tom mestu. Lozu Negovana Sremca su činili Negovan Sremac, njegova supruga Drena rođ. Stojković, sinovi Vukašin i Trifun, a lozu Vladimira Sremca, Vladimir, njegova druga supruga Jelena rođ. Marinković i njegov sin Radovan.
Dakle, kroz proces deoba matične zadruge Sremac započet 1887. godine, do 1901. godine nastalo je devet (9) zadruga / kuća. Tokom 1931. godine bilo je dvanaest (12) a 1941. godine čak šesnaest (16) Sremčevih kuća u selu.
(Deo teksta iz knjige u rukopisu „Zemljišni vlasnički odnosi u Sremu od prve polovine 18. do prve polovine 20. veka: Vašica 1728 – 1929“
Foto: katastarska karta iz 1924. godine sa ucrtanim placevima zadruga Radovana Rade Sremca i Dragojle Sremca, koji su se nalazili na mestu prvobitne matične zadruge iz vremena Vojne granice.
