Jedna od poslednjih očuvanih slanih močvara u Srbiji je Slano Kopovo. Ovo prirodno zaštićeno dobro nalazi se u blizini Novog Bečeja i predstavlja jedinstveno Panonsko stanište sa slanim blatnjavim barama, dok povremeno postaje jezero koje tokom letnje sezone presušuje.
U davnoj prošlosti je Tisa često menjala svoj tok, razlivala se i plavila okolne nizine, a jedan od prastarih meandara ove reke je i Slano Kopovo.
Ova specifična močvara pripada grupi rečnih jezera i nalazi se na lesnoj terasi. Njegov basen zauzima najdublji deo nekadašnjeg korita reke Tise. Samim tim, po postanku spada u grupu geomorfoloških oblika koji su nastali radom rečne vode.
Oblik Slanog Kopova podseća na potkovicu sa kracima okrenutim ka jugoistoku.
Slano Kopovo se pojavljuje u 17. i 18. veku nakon što su izgrađeni nasipi, a močvare isušene. Takođe, povećano isparavanje i povlačenje vode iz najnižih delova zemlje, dovodi do akumulacije soli, često i do nekoliko centimetara. Svakako, razlika u temperaturi u odnosu sa okolnim poljima i povećano zagrevanje vazduha iznad jezera rezultiraju pojavu optičkih i meteroloških promena, poput fatamorgane i neobičnih vetrova.
Jedna od glavnih karakteristika ovog nestvarnog mesta je raznovrsnost živog sveta. Svoj dom su tu pronašle veoma retke ptice ali i specifične slatinske biljne zajednice. Tu se gnezde sabljarke i morski žalar, dok ždralovi krase ovu močvaru svojim veličanstvenim jatom. Pored toga, ovde dominira halofitska (slatinska) vegetacija, koja je vezana za solončake, a izgrađena je od karakterističnih halofita, te pripada tipu izvornog biljnog pokrivača. Neke od najznačajnijih biljnih vrsta na ovom mestu su caklenjača i jurčica, koje su i zakonom zaštićene. Prema podacima, na području Slanog Kopova zabeleženo je 203 vrsta ptica, što je 63% od svih poznatih vrsta u Vojvodini.
Zbog izuzetne važnosti, Slano Kopovo se nalazi na Ramasarskoj listi za očuvanje i održivo korišćenje močvarnih površina. Pored toga priznato je i kao zvanični sektor i značajno područje za očuvanje ptica (IBA).
