Ne može se govoriti o Šidu a ne pomenuti njegov mozaik naroda i vera koji je često bio pokretač razvoja grada. Osnovan kao čisto srpsko naselje, Šid je nastavio svoj razvoj sa jevrejskim i cincarskim porodicama, zatim nemačkim, hrvatskim, rusinskim, slovačkim, italijanskim i konačno tokom treće decenije 20. veka i ruskim. Međutim, srpski-ruski odnosi u kontekstu Šida, pa da tako i kažemo – šidsko-ruski odnosi, započeli su mnogo ranije rezultirajući istorijskim momentima i pojedincima čijim nacionalnim značajem danas možemo da se pohvalimo.
Prepoznajući sve moguće opasnosti od zapostavljanja nacionalnih i verskih interesa u novoj katoličkoj sredini u kojoj su se Srbi sticajem istorijskih okolnosti zatekli, mitropolit Mojsije Petrović se obratio za pomoć ruskom caru i ti napori su za posledicu imali zalaganje Rusije za očuvanje pravoslavnih i nacionalnih interesa srpskog naroda u Austriji. Tada se u srpskim pravoslavnim parohijama na području Carevine pojavljuje velik broj ruskih bogoslužbenih knjiga, a tokom prvih decenija 18. veka iz Rusije dolaze i prvi učitelji za srpske škole. U takvu sredinu i Šid za kapetana dolazi Stefan Piščević. Stefan je ostao kapetan u Šidu do razvojačenja grada 1745. godine, odnosno do izlaska Šida iz Vojne granice. U radu je dat kratak osvrt na retka sačuvana dokumenta o njemu.
Porodica Piščević je u Šidu verovatno stanovala u staroj kasarni, danas lokacija Srpskog doma „Sveti Sava“ u neposrednoj blizini hrama Svetog Nikolaja. Pretpostavljamo da je na tom mestu rođen i Simeon Piščević 1726. godine. Simeon Piščević je napustio Šid 1734. godine kada je otišao na školovanje u Petrovaradinski Šanac. U rodni grad će svraćati povremeno, što je i sam zabeležio u svojim memoarima. O životu i radu general-majora Simeona Piščevića dosta se zna iz stručne literature, a koja se u najvećoj meri zasniva na njegovim memoarima. Izuzetno uticajne veze koje je imao preko porodice svoje majke, omogućile su mu odlično školovanje i brzo napredovanje u karijeri. Tadašnje društveno-političke okolnosti brzo su ga navele na napuštanje Austrije i preseljenje u Rusiju. Zajedno sa Simeonom, u Rusiju su prešli i njegov otac Stefan i braća po ocu (Jefim, Lazar i Teofil).
Simeon Piščević se ženio dva puta. Prva supruga mu je bila Dafina Rašković, ćerka pukovnika Atanasija Raškovića, a druga Ekaterina Dmitrijevna Horvat, ćerka potpukovnika Dimitrija Horvata. Zbog prerane smrti supruge Dafine i sina prvenca, Simeonu je iz prvog braka ostala samo ćerka. Iz drugog braka je imao sinove Aleksandra i Ivana i ćerke Anu, Nadeždu i Varvaru.
Aleksandar Semenovič Piščevič je nastavio očevu vojničku karijeru i poput njega ostavio napisane memoare. Sa suprugom Marijom Fedorovnom Jurišić imao je Ljubu, Aleksandra, Platona i Nadeždu. Jedan od njegovih potomaka je bio i Dmitrij Leonidovič Horvat (1858-1937), general-potpukovnik i jedan od lidera Bele Garde na Dalekom Istoku.
Platon Aleksandrovič Piščevič je imao izuzetno uspešnu vojničku karijeru iz koje se povukao 1844. godine sa činom pukovnika. Bio je prijatelj sa književnikom Aleksandrom Puškinom i jedan od njegovih saradnika na časopisu „Savremenik“.
Leontije Platonovič Piščevič je bio oženjen sa pijanistkinjom Olgom Aleksejevnom. Oni su imali sina jedinca Alekseja Leontieviča (1882) koji je nakon svoje prerane smrti iza sebe ostavio suprugu Ekatarinu Ivanovnu Volinsku i maloletnu decu Alekseja i Olgu. Aleksej je nakon oslobođenja iz nemačkog logora, aprila 1945. godine, poslat na Ural, gde je ostao do kraja života. Sa njim se ugasila i direktna muška loza Simeona Piščevića.
Potomstvo mlađeg sina Simeona Piščevića, Ivana Semenoviča Piščeviča ostavilo je nešto manje tragova u istoriji. Ivan Semenovič je umro 1808. godine. Sa suprugom Erikom imao je ćerku jedinicu Jekaterinu, udatu u plemićku porodicu fon Ungern-Sternberg.
Potomci general-majora Simeona Piščevića danas su rasuti po celom svetu, od Rusije i Ukrajine, preko Srbije i Italije, do SAD. Međutim, prezime Piščević je danas pred izumiranjem. Poslednji potomci muške linije danas žive u gradovima Kasli i Kištim u Čeljabinskoj oblasti, i u Saratovu i Novosibirsku u istoimenim oblastima.
(izlaganje na Okruglom stolu «Slavjanoserbija: godišnjica seobe Srba u Rusiju»)
