Larisi Krutikov – Bogdanović, čuvenoj Ljalji, neki Mitrovčani kažu najpoznatijoj Ruskinji koja je živela i preminula u Sremskoj Mitrovici, biće postavljena spomen ploča.
Inicijativu je podneo njen sin Nikola Bogdanović, a ovaj predlog je usvojen od strane Skupštine Grada Sremska Mitrovica.
Na Žitnom trgu u kući broj 32, živela je čuvena Larisa Bogdanović, Ruskinja koja se bavila prevođenjem i držanjem časova ruskog i francuskog jezika. Kako je istakao njen sin, Nikola Bogdanović, bila je to svojevrsna privatna škola stranih jezika koju su zvali „Ljaljina škola”, zahvaljujući kojoj su sačuvani podaci o ruskoj emigraciji u gradu.
Larisa, koju su Mitrovčani i porodica od milošte nazivali Ljalja, rođena je 1915. godine, u Nikolajevu na crnomorskoj obali kao peto dete u porodici Ilje Krutikova, pomorskog inženjera, oficira za plovidbu na podmornicama i kapetan fregate i Marije Pavlovne Krutikov rođene Aleksandrove.
Larisa Ilješina Krutikov postala je emigrant – pošto je majka sa decom već u prvom emigrantskom talasu 1920. godine iz luke Sevastopolj krenula u izbeglištvo. Njihovo prvo mesto boravka bilo je u mestu Marija Bistrica, u Hrvatskoj a nastanili su se u župnom dvoru mesnog župnika. Nešto kasnije pridružio im se i otac. U institutu „Smoljni“ u Velikoj Kikindi 1921. Larisa je započela svoje školovanje. U završnim razredima opredelila se za odsek stranih jezika koji je i uspešno završila 1932. godine i dobila zvanje nastavnika francuskog, nemačkog i engleskog jezika sa pravom da te jezike može predavati u srednjim školama. Porodica Krutikov je nemačku okupaciju dočekala u Beogradu.
Tu je Larisa 1942. godine bila uhapšena i puna dva meseca bila pod istragom Gestapoa. Potom je sprovedena u Banjički logor gde je provela devet meseci. Krajem 1943. godine puštena je iz logora fizički i psihički potpuno slomljena. U proleće 1944. godine kada su saveznici započeli bombardovanje Beograda, plašeći se za njen život roditelji su je preneli u Petrovac na Mlavi, gde je brat Vjačeslav preuzeo brigu o njoj. U Petrovcu na Mlavi bile su prisutne i druge izbeglice među njima i mladi pravnik Vasa Bogdanović, koji je iz Stare Pazove izbegao hapšenje od strane ustaša. Mladi pravnik se sav posvetio zbrinjavanju i pružanju pomoći mladoj Larisi. Vremenom su se sve više susretali i zbližavali i ta veza je samo nekoliko meseci kasnije, sa prvim danima oslobođenja prerasla u brak. Larisa Krutikov i Vasa Bogdanović venčali su se 9. oktobra 1944. godine.
Po dolasku u Sremsku Mitrovicu započeli su težak, mukotrpan život u tek oslobođenom gradu, opustošenom i izmrcvarenom nemačko-ustaškom okupacijom. Veoma brzo Larisa je počela da doprinosi popravljanju materijalnog položaja porodice. Svoje znanje jezika iskoristila je da honorarno radi kao sudski prevodilac, a uskoro su njene usluge počeli da traže i pojedina preduzeća koja su bila tek u izgradnji. Od svih mitrovačkih profesora u periodu od 1960-1980 kada je Jugoslavija doživljavala privredni, ekonomski i društveni uspon, Larisa Bogdanović dobila je dozvolu od opštinskih vlasti da drži privatne časove pod kontrolom državnih organa. Bila je to svojevrsna privatna škola stranih jezika koju su oni koju su pohađali zvali jednostavno „Ljaljina škola“ po nadimku Ljalja kojim su Larisu mnogi Mitrovčani oslovljavali. Larisin muž Vasa Bogdanović umro je 1988. godine. Larisa Bogdanović umrla je 2015. godine i sahranjena je na starom pravoslavnom groblju u Sremskoj Mitrovici gde je sahranjen i njen muž Vasa Bogdanović.
Grad Sremska Mitrovica je prepoznao značaj koji je dala Larisa za sam grad te je odlučeno da joj se podigne spomen ploča. Sredstva za izradu i postavljanje spomen-ploče biće obezbeđena od strane inicijatora Nikole Bogdanovića.
