Posmrtni ostaci „narodnog vožda“, kako su ga zbog njegove vojničke hrabrosti zvali njegovi prečanski Srbi, iz Beča su sa groblja Sveti Marko, preneti u Srbiju, 113 godina od smrti generala Đorđa Stratimirovića.
Njegove mošti, biće sahranjene u Gornjoj crkvi u Sremskim Karlovcima a time će biti ispunjena poslednja želja generala Stratimirovića, koju je izrazio neposredno pred smrt u svojim memoarima „Uspomene“.
U prisustvu „voždovog“ praunuka Ivana Stratimirovića, njegovog sina Đorđa i Ivanovog sinovca Stefana, NJegovog preosveštenstva vladike sremskog Vasilija i predsednika Odbora za Ekshumaciju posmrtnih ostataka Aleksandra Đurđeva i članova dr Siniše Novkovića, pravnika, Gorana Milenkovića,arhitekte i Danijela Kulačina istoričara, kovčeg sa ekshumiranim Stratimirovićevim kostima, smešten je u kapelu Gradskog groblja u Novom Sadu, njegovom rodnom gradu.
Istorija pamti Stratimirovića kao omiljenog komandanta srpskih dobrovoljaca iz Šajkaške, koji su izvojevali prvu i najvažniju srpsku pobedu nad Mađarima 12. juna 1848. godine u Sremskim Karlovcima čime su odbranili Majskom skupštinom proglašenu Srpsku Vojvodinu (Srpskog vojvodstvo, Vojvodovina Srbija) kao nacionalnu srpsku oblast u Habsburškoj monarhiji.
Na Majskoj skupštini 2. maja 1848. godine, mitropolit karolovački je proglašen za patrijarha, Đorđe Stratimirović za vožda, a Stevan Šupljikac za vojvodu.
Kao izvršno telo je postavljen Narodni odbor na čelu sa Stratimirovićem koji odmah i preuzima vlast, jer se patrijarh uputio da podnese caru Ferdinandu zaključke skupštine na odobrenje. No, ove zahteve nisu priznali tadašnji car (6. juna), koji je nastupao da ugodi Mađarima, niti revolucionarna mađarska vlada.
Usledio je vojni okršaj između snaga Srpske Vojvodine, potmogunte dobrovoljcima iz Kneževine Srbije i Mađara. Nakon gušenja mađarske revolucije od strane Beča i uz pomoć Rusije 1849, Beč je formirao novu krunovinu – „Vojvodstvo Srbiju i Tamiški Banat“, koja je trajala do 1860. kada je ukinuta kao posledica dogovora Austrijanaca i Mađara.
Po završetku vojne službe, 1859. godine, general Stratimirović je učestvovao u diplomatskim misijama za Austriju u Crnoj Gori, na Krfu, u Epiru, Srbiji i Italiji.
Od 1873. živeo je u Novom Sadu. U srpsko-turskom ratu 1875. stavio se na raspolaganje srpskoj vladi, ali je osumnjičen da radi za interese Austrije.
Duboko razočaran, posle 1877. godine povukao se iz javnog života i preselio u Beč, gde je proveo ostatak života.
Napisao je autobiografiju na srpskom i nemačkom jeziku, koju je 1913. publikovao njegov sin na destogodišnjicu njegove smrti.
